Als aanstaande papa kom je een hoop termen tegen die je nog niet eerder gehoord hebt. Zwangerschaps jargon noemen ze dat. Op afspraken bij de verloskundige of echoscopiste wordt de ene na de andere term tegen je aan geslingerd. Van carpale-tunnelsyndroom en doptone tot Lanugo. En nee, die laatste is geen nieuwe smaak voor in je Dolce Gusto.

Wat ik ook heb geleerd is dat de term ‘pret‘ geld kost. Het zijn maar vier letters maar je krijgt er gratis een Euro teken bij. Je hebt namelijk echo’s die door je zorgverzekering vergoed worden en je hebt echo’s voor mensen die te ongeduldig of te nieuwsgierig zijn. Natuurlijk vallen wij in die laatste categorie en gingen wij met 15 weken voor de pretecho. “Gewoon pinnen” zou mijn collega gezegd hebben. En dat heb ik dan ook maar gewoon gedaan.

“Hij heeft grote voeten laten we maar zeggen”

Wij wilden graag een extra echo omdat we niet konden wachten tot de 20-weken echo om erachter te komen of we een meisje of jongen krijgen. En zoals onze echoscopiste tegen ons zei toen ze ontdekte wat het geslacht was, je hoeft niet gestudeerd te hebben om te zien dat het een jongetje wordt. Hij heeft grote voeten laten we maar zeggen. Dolblij met het licht blauw gekleurde nieuws stonden we weer buiten en waren we klaar om het nieuws aan iedereen te vertellen. Maar hoe eigenlijk?

Het internet staat vol met ‘gender reveals‘ waar toekomstige ouders helemaal uit hun plaat gaan om het geslacht bekend te maken. Van sportauto’s en mega taarten, van fakkels tot helicopters. Er is blijkbaar geen enkele grens meer als het gaat om het geslacht van je baby en geld speelt geen rol. Je kunt het gerust ‘pret gender reveals‘ noemen. Bij het zien van alle filmpjes en Pinterest berichten staan de haren in mijn nek al overeind. Als ik toch ergens een bloedhekel aan heb is het een ‘gender reveal‘. Maar hoe laat je dan weten wat het geslacht van jou kind is?

“Gelukkig maakt het geknor van mijn vrouw aan het eind een hoop goed”

Mijn broer was er van overtuigd, ik moest een film maken. Want films maken, dat kon ik. Ergens achterin mijn kleine hersenpan zat vast nog wel wat kennis over het monteren van een filmpje. In iets meer dan twee uur had ik een film van minder dan 90 seconden waar alle cliché’s langs kwamen. Inclusief het beeld waarbij wij zelf dolenthousiast een veel te dure pretballon kapot prikken waarna je vervolgens alleen met super slowmotion kan zien wat de kleur van de confetti was. Gelukkig maakt het geknor van mijn vrouw aan het eind een hoop goed.

Nu we weten dat er echt een mini Marcel aan komt was het ook tijd om aan onze uitzetlijst te werken. Want er moest nog een hoop gekocht en geregeld worden om goed voorbereid te zijn. En waarom zou je dat niet vijf maanden voor de bevalling doen. Dan is het maar klaar toch? In tegenstelling tot mijn eerste blog waren we nu wél wat beter voorbereid op pad gegaan. En dat heb ik geweten ook. Bij de eerste de beste shirtjes, mutsjes, sokjes, jasjes en truitjes werden de ah’s en de oh’s gretig los gelaten. Het klonk alsof we waren gaan winkelen en alle medeklinkers thuis hadden gelaten. Wat we niet thuis hadden gelaten was de pinpas. Want we hebben in een korte tijd een aantal winkels een hele goeie dag gegeven. Zo zijn we dan ook wel weer. Ik heb nog nooit eerder meegemaakt dat we tijdens het shoppen terug moesten naar de auto omdat we zoveel spullen hadden dat ik het niet meer kon dragen. Maar wat hadden we een pret.

Volgende stap op ons to-do-lijstje is het afronden van de kinderkamer en niet geheel onbelangrijk, het kiezen van een naam. Want hoe zorgen we ervoor dat ons kind een leuke naam krijgt. En wat zijn eigenlijk leuke namen? Ik kom er snel op terug!