Jaarlijks is er op de Nederlandse radio een verkiezing van de leukste Schaamnaam. Een naam van iemand die daadwerkelijk bestaat. En je kunt het zo gek niet bedenken. Stanley Messie, Marie Juana, Co de Geel, Constant Lam, en ik kan nog wel even doorgaan. Als het om je eigen kind gaat wil je natuurlijk voorkomen dat hij in de toekomst Coen of Sander aan de lijn krijgt. Maar dat gaat verder dan onze zoon geen Enzo noemen. Straks gaat hij nog YouTube filmpjes maken ook.

Wat wordt dan wel de naam van onze zoon? Zo creatief als ik ben heb ik bijna alle namen app’s gedownload die er bestaan. Van Zwitsal tot Philips, van 24Baby tot Prénatal. En ik moet zeggen, de ontwikkelaars zijn aardig creatief geweest. Je kunt aanvinken, afstrepen en zelfs swipen. Ja mensen, er is een app waarmee het lijkt alsof je op date gaat met een naam die je leuk vindt. Nu maar hopen dat de naam ons kind ook naar rechts swiped. Uiteindelijk ontstaat er een long list met namen die leuk in het gehoor klinken. Maar ‘it takes two to tango‘ dus welke overeenkomsten zijn er te vinden op het lijstje van mijn vrouw? Misschien denkt zij aan meer tropische of celebrity-kids namen. Gelukkig blijken we op één lijn te zitten. Ook wel eens lekker toch? Opvallende namen blijken er bij beide niet op te staan. De long list werd al snel een short list en na een tijdje waren we er uit. De naam is gekozen. Vink! Dan bedoel ik zo’n groen vinkje op onze checklist. Niet dat we onze zoon Vink gaan noemen. Enfin…

“Het blijkt dat er toch nog een periode mooi weer op de checklist van moeder Natuur staat.”

Onze bekende checklist kleurt al behoorlijk groen. De babykamer is vrijwel af, bijna alle spullen zijn in huis en het belangrijkste, het kind groeit lekker door. Hoog tijd voor wat ontspanning voordat we de komende 18 jaar bezig zijn met onze zoon. We hebben het geluk dat er aan drie maanden depressief, vijftig tinten grijs en regenachtig weer een einde is gekomen. Het blijkt dat er toch nog een periode mooi weer op de checklist van Moeder Natuur staat. Wel lekker, kan ze die ook afvinken. Laat het mooie weer nou net gelijk vallen met onze vakantie. Heerlijk. En vakantie, daar zijn we wel aan toe ook. Dus op naar een weekje Center Parcs. Want waar moeten we anders naar toe in deze maanden. We hebben het ‘geluk’ dat we Prénatal half leeg hebben gekocht de laatste weken en daar strooien ze meer met kortingsbonnen dan Roetveeg Piet met pepernoten doet. Kortom, we zaten met 50% korting in een Center Parcs huisje. Even helemaal weg.

Nu zijn wij kind aan huis inmiddels en dus goed bekend met het concept van verouderde huisjes, te kleine keukens, ingedeukte matrassen en matig keukengerei. Wij keken dan ook nergens van op toen wij de voordeur van onze ‘cottage’ openden en de inrichting tot ons namen. Of zoals mijn vrouw dat tactisch kan verwoorden: “ach, we zijn toch bijna alleen maar op pad”. Hoe zeer ik ook de eigenschappen van zo’n vakantiepark ken, op vakantie gaan met een zwangere vrouw was nog een groot onbekend terrein. We hebben tijdens onze laatste echo geleerd dat de kleine Knol nogal een draaikont is. Hij heeft zeg maar dat bekende politieke eigenschap al in een vroeg stadium ontwikkeld. Hij verandert vaker van richting op één dag dan Snollebollekes van links naar rechts gaat. Maar als we geluk hebben houdt hij zich rustig en merk je er weinig van. Nou, deze vakantie heb ik gemerkt dat mijn toekomstige zoon aardig veel op zijn moeder lijkt.

“Ik heb nog niet eerder op vakantie op zoveel terrasjes gezeten”

Zodra we gaan bewegen wordt er in de buik polonaise gelopen. Het is alsof het kind aan zijn moeder duidelijk wilt maken dat bewegen stom is en ze er zo snel mogelijk mee op moet houden. Iets wat ik erg herken in mijn vrouw als ze naar mij kijkt vlak voordat ik ga hardlopen of fietsen. Nu is bewegen in de buik niet het probleem. Wel dat hij vervolgens met zijn voeten aan het tapdansen is tegen de blaas die er bij zit. Alsof je de cast van Riverdance op een springkussen zet en dat springkussen is dan je blaas. Fijn gevoel toch? Het gevolg is dat mij vrouw om de 40 seconden moet plassen. Probeer dan nog maar eens een fietsrondje van 25 kilometer te maken. Ik heb nog niet eerder op vakantie op zoveel terrasjes gezeten alleen maar omdat er dan een gratis toilet op de menukaart staat. Een romantische wandeling in de Kasteeltuinen van Arcen kun je ook wel vergeten. Op de papieren plattegrond die we bij de entree kregen stond direct onze wandelroute aangegeven. We beginnen met het toilet bij het kasteel, vervolgens lopen we richting de rozen naar het toilet bij de fontein. Daarna komen we via de Japanse tuinen bij het Franse toilet. Die gelukkig meer is dan alleen een porseleinen gat in de grond. Het leven van een zwangere vrouw gaat duidelijk niet over rozen. Al waren die er in overvloed!

Ik heb het met haar te doen hoor. Hoe kun je nou nog genieten van de fijne zwangerschap als je alleen maar hoopt dat je kind draait en je weer even rust hebt. Onze mini Knollebollekes heeft nu al een flinke vinger in de pap. En dan moet het nog geboren worden. Dat belooft nog wat. Op de momenten dat hij niet vaaaaaan links… naar rechts… gaat is het een heerlijk iets dat zwanger zijn. Ze straalt, is opvallend ontspannen en we lijken beide klaar voor wat komen gaat. We zijn over de helft van de zwangerschap en vanaf nu werken we toe aan het mooiste moment van mijn leven. Van ons leven. Maar dat duurt nog wel even en ik ben bang dat ik nog genoeg mee ga maken om hier te delen. Tot die tijd ga ik proberen het nummer uit mijn hoofd te krijgen. Gelukkig zit het niet in een reclame op tv.