Nog 8 weken te gaan en het huis ademt inmiddels baby. Tenminste als je de juiste deuren open doet. Want zowel de babykamer als alle babyspullen zijn nog keurig verstopt in kamers en kasten. Het is dat er iemand rond schuift door het huis met een behoorlijke buik. Dan bedoel ik mijn vrouw voor alle duidelijkheid. Hoewel er bij mij ook wat kilo’s bijgekomen zijn heb ik natuurlijk geen reden tot klagen. En toch twijfel ik of er bij de verdeling van de zwangerschapshormonen niet wat fout is gegaan. Waar de een heerlijk nuchter en relaxed is, staat de ander te snikken tussen de komkommers in de supermarkt. En ja, ik ben die laatste.

Oké, het is misschien wel iets minder heftig dan dat ik hysterisch in de supermarkt rondren. Maar ik durf toe te geven dat er tussen mijn oren wel het een en ander veranderd is sinds de positieve test in februari. Gelukkig ben ik niet de enige want uit onderzoek blijkt dat (aanstaande) vaders hun testosterongehalte tot wel 40% zien dalen. En nog opvallender is dat ze in plaats daarvan veel oxytocine aanmaken. Oxytocine is ook wel bekend als het knuffelhormoon. Als je mij 5 jaar geleden zou vertellen dat ik op deze leeftijd als een weekdier op de bank een flinke dosis knuffelhormonen zit aan te maken, had ik je waarschijnlijk met een keurige mannelijke vlakke hand in het gezicht geslagen. Ik ontken het overigens niet. Dat wordt nog wat als de kleine geboren wordt. Ik denk dat je mij dan gerust als een natte vaatdoek aan de droogmolen kan hangen. Naast de hydrofiele luiers en rompertjes met guitige teksten.

“Mijn vrouw daarentegen krijgt het zuur al in haar keel als ze naar een toastje met smeersels kijkt”

Om nog een beetje te kunnen ontspannen samen haal ik af en toe wat lekkers in huis voor ’s avonds op de bank. Een lekker biertje voor mij, glaasje ice-tea voor haar en een plateau met wat eten. Heerlijk genieten van wat lekkers. Tenminste dat ben ík aan het doen. Mijn vrouw daarentegen krijgt het zuur al in haar keel als ze naar een toastje met smeersels kijkt. Overigens is dat normaal sinds een paar weken. De aandelen Rennie zijn behoorlijk gestegen en de family-packs met pepermunt smaak gaan als warme broodjes over het aanrecht. Dat avondje ontspannen is dus eigenlijk alleen voor de aanstaande papa. De bijna-moeder in kwestie zit alleen maar alles wat in haar lichaam zit op z’n plek te houden. Om over de kleine nog maar te zwijgen want die zwaait met alles wat hij heeft in haar buik. En dat voel je ook. Stiekem moet ik wel lachen als ze weer spontaan aan de hik is of een hoestbui krijgt omdat mini Knol weer op een zenuw zit te springen. Ze heeft het erg zwaar. Ook met mij trouwens.

Om de kleine nog een beetje in toom te houden kun je het beste een stukje wandelen. Want dan wieg je hem vrij snel in slaap. Nadeel is dat moeder gans niet meer zover kan lopen. Afgelopen week gingen we er nog eens lekker samen op uit voor een wandeling. Maar na een paar honderd meter was het wel weer tijd voor een pauze om op adem te komen. Ik begrijp het ook wel want waggelen is doodvermoeiend. Inmiddels heb ik ook wel door hoe je de motivatie hoog kan houden want de beloning van onze wandeling was een drankje en een borrelplankje op het terras. Maar ja, we moesten ook nog terug naar de auto waggelen.

“Bij mij zorgt dat soms nog wel eens voor wat klamme handjes en zweetdruppeltjes”

Dan kun je wel goed zien hoe hard het gaat. Als je een foto van twee maanden terug vergelijkt met nu zie je zo’n groot verschil. De weken vliegen ook voorbij en bij mij zorgt dat soms nog wel eens voor wat klamme handjes en zweetdruppeltjes. Nog heel even en dan ben ik vader van een zoon. Een papa. Dan is het onze taak om ervoor te zorgen dat de kleine in een zo’n goed mogelijke omgeving terecht komt. Dat het alle liefde krijgt die het verdient en een zo fijn mogelijke jeugd beleeft. Dat is een behoorlijk grote verantwoordelijkheid en het zal met vlagen erg zwaar zijn. Maar zoals iedereen maar blijft zeggen, je krijgt er wel een hoop voor terug. En daar heb ik zoveel zin in. Ik moet nog geduld hebben maar eigenlijk kan ik niet wachten. Gelukkig kunnen we de overgebleven tijd opvullen met het samenstellen van een bevallingsplan, pakken van de vluchtkoffer en het verhogen van ons bed. Het schijnt dat dit laatste met kratten bier kan dus ik ga weer even aan het werk.