Al heel wat jaren heb ik mijn rijbewijs en kan dus redelijk overtuigend zeggen dat ik een ervaren bestuurder ben. Veel uiteenlopende locaties, zowel onder als ver boven NAP, heb ik bezocht met mijn auto. Als de rit niet te lang duurt, het rustig op de weg is, de zon schijnt en de muziek uit de speakers naar mijn smaak is, heb ik het prima naar mijn zin. Autorijden is voor mij wel erg vermoeiend. Oorzaak? Mijn tegen dwangneurose aan schurende behoefte om in mijn autospiegels te kijken.

Nee, ik kijk niet zoveel in de spiegels omdat ik zo onder de indruk ben van mijn eigen gestel. Ik ben een neurotische achterspiegel, zijspiegel, over mijn schouder kijker omdat ik continu moet weten wat er voor, naast en achter mij rijdt. Het is doodvermoeiend en leidt nog af ook. Een ei ben ik. Een spiegelei!

Die auto heeft mij drie keer op volle snelheid in de steek gelaten door een soort Windows achtige CTRL+ALT+DELETE ik-zet-mijzelf-nu-uit situatie

Naast mijn spiegelobsessie kijk ik ook veel naar de vele lampjes in mijn dashboard. Alsof ik zit te wachten op een groot rood symbool met ‘STOP’ erin. Of een gevaar symbool bij mijn olie of koelvloeistof. Man, wat ben ik druk in mijn hoofd tijdens het rijden. Misschien heeft het te maken met mijn allereerste auto. Een Peugeot 306 Belfort. Trauma’s heb ik overgehouden aan dat nutteloos stukje metaal op wielen. Die auto heeft mij drie keer op volle snelheid in de steek gelaten door een soort Windows achtige CTRL+ALT+DELETE ik-zet-mijzelf-nu-uit situatie. 100 kilometer per uur op de Houtribdijk naar Lelystad en de auto ging uit. Ik had zoveel problemen met dat ding dat de Wegenwacht mij inmiddels herkende.

Het was tijd om die auto vaarwel te zeggen. Bij het inruilen van de auto kreeg ik nog € 100,- van de dealer ook. Ik was er vanuit gegaan dat ik moest betalen om dat metalen hoopje ellende ergens achter te mogen laten. Het zal inmiddels wel omgesmolten zijn tot koelkastmagneet of iets anders nutteloos. De auto is lang en breed verdwenen maar mijn trauma’s zijn omgezet naar obsessies en neuroses. Ik moet toegeven, het helpt wel. In al die jaren dat ik nu autorij heb ik geen ongeluk of boete gehad (klop, klop, klop). Anderen zeggen dat het komt doordat ik als een oud vrouwtje van 80 rij, maar ik denk daar natuurlijk anders over. Ik houd alles goed in de gaten en dat werkt prima. Mijn obsessies voor spiegels en het dashboard heb ik onder controle. Ik houd mij rustig. Tot ik besloot om mijn auto te voorzien van een trekhaak en er een fietsendrager op ging zetten.

In mijn achterspiegel zag ik de fietsen gezamenlijk de tango dansen op mijn trekhaak

We gingen op vakantie naar Center Parcs, waar anders, en de fietsen moesten mee. Natuurlijk kwamen er wijze adviserende woorden uit mijn omgeving die zeiden dat een fietsendrager wat beweegt achterop de auto. Dat hoort en is meer dan normaal. Maar na de eerste meters op de openbare weg brak het zweet mij al snel uit. In mijn achterspiegel zag ik de fietsen gezamenlijk de tango dansen op mijn trekhaak. Mee deinzen op de muziek die je niet kon horen. Alsof de fietsen in een silent disco terecht gekomen waren. Mijn ogen sprongen in de neurose stand en gingen van spiegel naar spiegel. Elke hobbel vertaalde zich naar blinde paniek en het was wachten op het moment dat de gehele fietsendrager, inclusief fietsen zijn eigen CTRL+ALT+DELETE moment kreeg. Na een half uur op de snelweg was ik meer ontspannen en had ik het vertrouwen gekregen dat de eindbestemming zonder problemen gehaald werd.

Daar maakte de ring A10 al snel gehakt van. Terwijl ik rustig over de rechterbaan reed, zag ik in de verte een vreemd object op de vluchtstrook liggen. Enkele meters daarvoor stond een auto met zijn alarmlichten aan. Je raadt het al, er lag een fietsendrager op de vluchtstrook. Compleet met fiets en al had deze de auto, waar hij zo keurig achter hing, verlaten en besloot een eigen leven te leiden aan de rand van de A10. We reden er in een flits voorbij maar de blinde paniek was weer terug. De twee fietsen achter mijn auto hadden de wave weer ingezet en ik kon alleen maar hopen dat deze autorit zo snel mogelijk ten einde zou komen. Gelukkig kwamen we zonder kleerscheuren aan in Center Parcs, maar mijn hartslag en stressniveau had wel een paar dagen nodig om weer op het normale niveau te komen.

We moesten ook nog terug naar huis…