Wij hebben er vier. Allemaal zijn ze verschillend van elkaar maar samen is het een schitterend geheel. Het is mooi om te zien hoe de karakters zich ontwikkelen in ons bijzijn. Soms al van jongs af aan, soms pas op hoge leeftijd. En ook al heb je regelmatig de poep in je handen, ik zou ze voor geen goud willen missen.

Huisdieren. Als klein kind was ik er al aan gewend. We hadden drie katten met elk een enorme vacht. De klitten kwamen er sneller in dan je kon knipperen met je ogen. Niet dat ik er last van had, die zorg was voor mijn moeder. Maar naar mate ik ouder werd vond ook ik het wel tijd was voor een eigen huisdier. En ik was er helemaal dol op. Ik had een eigen tamme rat. Jawel mensen, deze jongen had vroeger een tamme rat. Zo’n dier met een bolle buik en stevige lange staart. Menig homo sapien schiet spontaan in de gordijnen bij het zien van een willekeurig exemplaar. Misschien was dat voor mij juist de reden dat ik er eentje had rondlopen. En tam was hij zeker. Regelmatig zat ik ’s avonds op de bank met een trui aan waar diezelfde rat doorheen kroop. Ik vond het helemaal geweldig. Tot hij dood ging, dat vond ik iets minder geslaagd.

“Helaas was er net een meneer uit Hamelen met een blokfluit langs geweest, want er was geen rat meer te bekennen.”

Dat er vervanging moest komen was al snel duidelijk. Samen met mijn moeder stapten we in de auto en gingen we naar het tuincentrum voor een nieuwe rat. Helaas was er net een meneer uit Hamelen met een blokfluit langs geweest, want er was geen rat meer te bekennen. Gelukkig was er een alternatief. De verkoper in kwestie wist mij te overtuigen dat ze iets hadden lopen wat net zo leuk en tam is als een rat. Dat bleek een Degoe te zijn. Mocht je er nog nooit van gehoord hebben, schaam je niet want ik kende het ook niet. Een Degoe lijkt veel op het resultaat van een soort experimenteel fokprogramma waarbij ze een rat, een cavia en een gerbil in één hok hebben gestopt met een stapel vieze knaagdierenboekjes. Desalniettemin blijkt de Degoe uit Chili afkomstig te zijn. Dat het beestje daar gezien wordt als een plaag had de verkoper maar even achterwege gelaten. Hij wist mij te overtuigen dat het net zo’n schatje was als mijn zojuist overleden rat. Het is een rustig beestje die gemakkelijk handtam te maken is. Maar wacht, er is meer! Degoes vinden het nogal saai alleen dus het beste is om er twee te kopen. En we trapten er nog in ook.

Ik ga diezelfde verkooptechniek op mijn barbecue afdeling ook gebruiken. “Ja meneer, deze Big Green Egg staat fantastisch in uw tuin maar voelt zich wel snel eenzaam. Het beste is om er twee te kopen dan voelen ze zich helemaal thuis”. Enfin, eenmaal betaald zaten we in de auto op weg naar huis. Al na een aantal minuten bleek de bittere waarheid naar boven te komen. De lieve kleine schattige beestjes waren zich aan het ontpoppen tot ware allesvernietigende monsters. In de auto hadden ze zich al door het kartonnen transportdoosje gebeten. Diezelfde avond zaten de gaten in mijn favoriete trui en de bodem van de rattenkooi waar ze in zaten begon het ook al te begeven. Uit pure nood heb ik een aquarium gevonden waar ik de tralies op kon zetten. Maar tot mijn verbazing begonnen de beestjes ook aan het glas te knagen.

“Naar buiten gooien was geen optie want we waren als de dood dat die monsters de fundering van de gehele woonwijk weg zouden knagen.”

Ze vraten alles op wat op hun pad kwam. Als kers op de taart hadden ze een trucje gevonden om niet alleen mij, maar het gehele huis volledig tot waanzin te drijven. Met hun lange tanden kregen ze het voor elkaar om de tralies samen te knijpen en in een keer los te laten. Het geluid wat daar vanaf kwam is te vergelijken alsof je in bed ligt en er naast je een metalen pijp de grond in wordt geslagen met een heimachine. Nee, die Degoes bleken niet zo’n goed idee te zijn. Nu zijn er mensen die allerlei handelingen verrichten om van de diertjes af te komen. Naar buiten gooien was geen optie want we waren als de dood dat die monsters de fundering van de gehele woonwijk weg zouden knagen. En ze zelf vermoorden ging mij te ver. De oplossing bleek vrij simpel. Ik ben het huis uit gegaan en heb maar één ding achter gelaten. Drie keer raden wat dat was.

Eenmaal in ons eigen huis had mijn vrouw al snel de behoefte om eigen huisdieren binnen te halen. Drie katten en een hond is het resultaat. Laat er geen misverstand over zijn, ik ben gek op mijn huisdieren. Maar het enige nadeel van de dieren die wij hebben is dat ik er een full-time baan bij heb. Als persoonlijke butler. Natuurlijk hoort het erbij dat je de ‘kindjes’ eten geeft, de hond drie keer per dag uitlaat, de kattenbakken netjes houdt en het huis zoveel mogelijk schoon probeert te maken. Dat wisten we van te voren ook wel. Maar de individuele karakters van onze dieren maken het net even een tikkeltje zwaarder. Wij hebben namelijk niets meer te vertellen thuis en zijn volledig in dienst van onze huisdieren.

Fleurtje is onze overdreven aanhankelijke poes die al begint te spinnen als je haar alleen al aankijkt. Maar mevrouw vind het buiten ook fijn dus wilt graag door de achterdeur naar buiten gelaten worden. En altijd precies op het moment dat je nét lekker op de bank zit, staat mevrouw voor de deur omdat ze naar binnen wilt. Dit is vaak ongeveer 2,5 minuut later. En als je denkt, krijg even lekker helemaal het heen en weer. Dan begint ze te krabben aan je kitranden in het deurkozijn dus schiet je toch vliegensvlug naar de achterdeur. Voor Cooper zijn wij veranderd in een kattenhotel. Deze meneer komt alleen binnen als er wat te halen valt. Roxy is zo dement als een deur en staat bovenaan de zoldertrap een Italiaanse opera ten gehore te brengen. Vaak rond zes uur in de ochtend als je nog nét even dat laatste half uurtje slaap wil pakken. En Bliss. Dat is onze hoogblonde mislukte Labrador. Niet dat ze lelijk is of een kreng om in huis te hebben. Maar zij is alles wat je niet bij een Labrador zou verwachten. Ze heeft een hekel aan water en als je een bal weggooit wacht ze net zo lang tot jij die bal zelf hebt opgehaald. Je betrapt jezelf dat er maar een iemand aan het apporteren is en ja, dat ben ik.

“Dat er een kat over je laptop loopt als je net dat belangrijke document aan het opslaan was.”

Ik moet er af en toe om lachen en geniet enorm van de beestjes in huis. Het is een heerlijk knus gevoel om ’s avonds na je werk op de bank te ploffen met drie katten en een hond op schoot. Want ja, ook onze hond is er van overtuigd dat ze best op schoot kan. Ze voelt zich vaak genoeg een volwassen kat van 25 kilo. Dat er een kat over je laptop loopt als je net dat belangrijke document aan het opslaan was, of dat de kat het snoer van je veel te dure oordopjes doorbijt, of dat je hond haar eindeloze blonde haren laat vallen op de veel te donkere woonkamervloer, of dat je seniele kat weer een haarbal voor de slaapkamerdeur neer heeft gelegd waardoor je daar pas op bloten voeten achter komt. Tja, dat neem je maar voor lief. Het blijven je ‘kindjes’.