Seizoenen lang moest ik tijdens de pauzes op mijn werk de verhalen aanhoren wat Gerrie of Jan nu weer hadden meegemaakt. Dat Bep zo ongelofelijk goed kon jeu de boulen en dat de Amsterdamse Kees geen enkel blad voor zijn mond nam. En had je het inparkeren met Truus en Henk gezien? Het was ‘fan-tas-tisch‘… waar heb je het over!
Keer op keer begreep ik niet wat ze zo leuk vonden aan het tv-programma ‘We zijn er bijna‘ van omroep MAX, gepresenteerd door Martine van Os. Het boeide mij niet zo veel en liet de vele verhalen langs mij heen gaan. Ik wist dat er veel mensen naar het programma keken maar het was niet aan mij besteed. Tot ik op een verloren maandagavond alleen thuis was en een beetje langs de diverse kanalen aan het zappen was. Ik kwam terecht op NPO1 waar ‘We zijn er bijna‘ nét begonnen was. Een tikkeltje nieuwsgierigheid ontwikkelde zich in mijn hoofd en besloot om niet verder te zappen.
Ik keek minuten lang hoe ene Harry zijn meegebrachte aardappeltjes, in het midden van regenachtig Ierland in een krappe caravan op een veel te klein gaspitje stond te bereiden
Binnen enkele minuten was ik verkocht. Het was slow tv zoals ik nog niet eerder had gezien. Je ziet eigenlijk niks, het gaat super langzaam maar je blijft wel kijken. Ik betrapte mijzelf erop dat ik minuten lang keek hoe ene Harry zijn meegebrachte aardappeltjes, in het midden van Ierland in een krappe caravan op een veel te klein gaspitje stond te bereiden. Vervolgens ging de aflevering verder met het handmatig wassen van kleding in een wastrommel, voor de deur van een moderne camper. Alles wordt uitgebreid in beeld gebracht en geen detail wordt overgeslagen. Alle reizigers van de georganiseerde groepsrondreis hebben hun eigen belevenissen en vermaken zich prima.
Maar er is meer. Veel meer! Vergeet bijvoorbeeld de onbetwiste Happy Hours niet. Want op elke verplaatsingsdag wordt, zodra iedereen weer veilig op de volgende locatie aangekomen is, de witte en rode wijn uit doos weer aangebroken en uitgedeeld. Of wat dacht je van spanning en sensatie tijdens het Jeu de Boule Toernooi wat voor de lol georganiseerd wordt maar waar iedereen stiekem bloedfanatiek aan meedoet. De presentatie van Martine van Os maakt het plaatje compleet.
Ja, je kan wel stellen dat ik verknocht ben aan het programma. Elke zomer is het weer tijd voor een flinke dosis slow tv van Omroep MAX. Zoals mijn collega’s tijdens de pauzes op mijn werk mij probeerde te overtuigen, neem ik het stokje over. Kijk het eens terug op NPO gemist. Hou het vijf minuten vol en ik beloof je dat je nog niet eerder zo ontspannen wordt van een tv-programma. ‘We zijn er bijna‘ is een absolute aanwinst op tv en laat zien dat kneuterig best leuk is om naar te kijken!
